M.E. ZEGT NEE
Het is nu bijna 13 jaar geleden dat ik voor het laatst seks heb gehad. Het voelt onwerkelijk dat het al zo lang is. Ik werd ziek op mijn 28e, midden in de bloei van mijn leven. Ik ben nu 47 en het voelt alsof ik de meest seksueel actieve jaren misloop.
Seks heeft nooit centraal gestaan in mijn bestaan, maar ik hou er wel van. En het gaat niet alleen om de daad zelf. Het gaat om iemand ontmoeten. Iemand mentaal en fysiek leren kennen. Het flirten, misschien in een bar, op een feestje of in een club. Onze kleine paringsdansjes doen.
Ik ben in langere monogame relaties geweest waarin je iemand echt van binnen en van buiten leert kennen en precies leert welke vakjes je moet aanvinken. Er is de diepe verbinding van seksuele liefde waar seks groeit en hopelijk zichzelf opnieuw uitvindt over de jaren heen. Maar ook de hete en stomende of absurd onhandige, teleurstellende one night stands en alles daartussenin. Ik mis dat allemaal.
GEEN SEX AND THE CITY
Voor wie het niet weet, ik heb een ziekte die ME heet. Het kenmerkende symptoom is post-exertionele malaise, waarbij zelfs de meest triviale inspanning je zieker kan maken. Dit kan dagen, weken, maanden duren of een permanente verslechtering veroorzaken.
Ik heb een ernstige vorm van ME. Ik lig meestal horizontaal, ofwel bedlegerig of in mijn achteroverhellende rolstoel. Ik verdraag geen licht, geluid, praten, mensen in de kamer, aanraking enzovoort. Ik kan mezelf misschien heel voorzichtig pushen als ik een goede dag heb, maar dat kost me veel en soms permanent. Dat maakt seks hebben in welke vorm dan ook extreem moeilijk. Voor sommige mensen met M.E. die in hun kindertijd al ziek zijn geworden, betekent dat soms zelfs dat ze helemaal geen seks hebben gehad.
Als openlijk homoseksuele man is het in de gay scene in Amsterdam niet zo moeilijk om een seksuele partner te vinden, maar wel om iemand te vinden die kan omgaan met alle kanttekeningen van mijn beperking. Datingsites zijn nogal deprimerend. Zodra mensen horen over mijn ziekte en beperkingen, eindigt veel communicatie meteen.
Ik heb zelfs overwogen hoe het zou zijn om met een sekswerker te werken die gespecialiseerd is in het ondersteunen van mensen met een handicap. Maar ik voel me niet prettig bij dat idee. Niet zozeer voor mezelf specifiek, maar bij het concept van een sekswerker in het algemeen. En dan zijn er nog de zorgen over soa’s en infecties. ME wordt vaak getriggerd door infecties, dus ik kan simpelweg geen risico lopen op verdere verslechtering.
En ik moet toegeven dat ik veel liever seks heb met iemand met wie ik een diepere connectie heb. Een hopeloze romanticus.
BALLETBILLEN VAN STAAL
In zekere zin voelt seks vergelijkbaar met mijn danscarrière. Een carrière die allang voorbij is, omdat leeftijd, fysieke mogelijkheden en bepaalde esthetiek vluchtig zijn. Het is iets wat ik nooit meer terug zal krijgen. Ja, ik kan misschien nog dansen en seks hebben wanneer ik ouder ben, maar het zal niet hetzelfde zijn als het vandaag zou zijn.
Seks gaat niet alleen over seks hebben met iemand anders. Het gaat ook over je goed en sexy voelen in je eigen lichaam. Als ik nog gezond was, misschien zelfs nog op een of andere manier aan het dansen, zou mijn lichaam in vorm zijn of op zijn minst getraind. Nu is het zacht, slap, uitgezakt, ongetraind en ik weet niet of ik dat ooit terugkrijg.
Ik heb relaties gehad tijdens mijn mildere jaren, voor 2013, maar seks voelde als een marathon rennen. Ik had niet de stamina. Een vluggertje was het beste wat ik aankon.
ME wordt soms een onzichtbare ziekte genoemd, dus mensen kunnen niet altijd zien dat je ziek bent, zeker niet in de mildere fases. Mensen die mij niet kenden uit mijn dansjaren zagen iemand die veel rust nodig had en een gemiddeld, ongetraind maar acceptabel lichaam had. Ze konden niet echt zien wat er mis was. En eerlijk gezegd begreep ik het zelf toen ook niet volledig.
Wat wel duidelijk was, was dat ik niet kon genieten van seks of presteren zoals ik wilde. Maar dat was niet de echte ik. Ik voelde me ook onzeker over mijn lichaam, omdat dit lichaam niet het lichaam is dat ik zou hebben als het aan mij lag. Soms kreeg ik opmerkingen dat ik niet in vorm was of zelfs advies over hoe ik moest sporten. Dat was pijnlijk en surrealistisch voor mij als voormalig professioneel atleet.
Op die leeftijd, wanneer zowel mijn partners als ik vol plannen en ambities zaten, was het niet makkelijk om iemand te vinden die zich wilde settelen met iemand die niet volledig kon meedoen, zowel binnen als buiten de slaapkamer. Mijn partners konden het vuur binnen in mij voelen branden, maar fysiek was er simpelweg geen brandstof om het lang genoeg te laten branden zodat ik kon functioneren zoals ik wilde.
HET ZUIGT ENORM!
Er is natuurlijk nog steeds masturbatie. Maar zelfs dat is lastig. Ik moet extreem voorzichtig zijn om mezelf niet te overbelasten, en wanneer ik erg slecht ga moet ik ervan afzien omdat het me dagen of langer kan terugwerpen. Het probleem is dat mijn libido eigenlijk niet echt veranderd is. Dus ik heb een lichaam met behoeften, maar ik kan er niet naar handelen. Een lichaam en geest hebben die seks willen, zelfs met mezelf, maar het niet kunnen hebben, het verzetten daartegen wordt een overbelasting op zich.
Op dit moment kan ik alleen maar denken en fantaseren over seks, over momenten uit het verleden en mogelijkheden in de toekomst. Ik hoop dat ik op een dag weer kan genieten van één van de grootste genoegens die we in dit leven hebben gekregen.
Maar in het hier en nu, in de realiteit, is er geen kussen, likken, zuigen, rukken, stoten, snuffelen, neuken en noem maar op. En in mijn slechtste jaren was er zelfs geen mogelijkheid om te kijken. Nou ja, technisch gezien is er nog wel zuigen. Deze s(h)ituatie zuigt echt. Het zuigt diep, hard en verschrikkelijk.
Serieus. Wat een absolute klotezooi.
Fuck deze shit.
Fuck M.E.
