Ik heb eindelijk een kopie besteld van de tv-show Spoorloos (14-05-2001), waar ik mijn moeder ontmoette. Het was natuurlijk een ongelooflijk moment.
Gedurende mijn jeugd voelde ik me volledig Nederlands, maar er ontbrak altijd iets. Mijn vrienden hadden hun ouders – hun bloedverwanten – iets wat ik mijn hele leven had gemist. Hoe ouder ik werd, hoe meer dit een probleem werd.
Mijn plan was om een vrouw en kinderen te hebben, om bloedverwanten hier in Nederland te creëren. Echter, begon ik steeds meer te realiseren dat ik aangetrokken werd tot mannen. Mijn droom om op die manier een gezin te stichten werd verpletterd. Worstelen met mijn seksualiteit en niet blij zijn met het feit dat ik homo was, zorgde ervoor dat ik tijdens mijn studententijd in een diepe depressie raakte.
Mijn wens om mijn biologische familie te ontmoeten werd sterker, daarom schreef ik me in voor een show als Spoorloos, ook al voelde ik me niet prettig om mijn verhaal op die manier te delen. Mijn doel om de leegte van het niet kennen van mijn bloedverwanten te vullen, woog zwaarder dan mijn terughoudendheid om mijn privéleven bloot te leggen.
Voor mijn moeder was ze blij om te zien dat ik in welvaart was opgegroeid in Nederland. Materieel gezien kan ik het alleen maar eens zijn. Maar als ik terugkijk op mijn familie in de show, realiseer ik me dat ik me altijd op een andere manier ‘arm’ heb gevoeld – door het niet kennen van mijn biologische familie. Hen samen de planten zien water geven, voelde bitterzoet. Ik wenste dat ik daar ook deel van uitmaakte.
Tot op zekere hoogte heb ik me altijd geïsoleerd en eenzaam gevoeld in Nederland. Deze isolatie is alleen maar erger geworden door ernstige ME, waardoor ik helemaal niemand kan zien. Ik heb alleen mijn hoogbejaarde adoptievader en geen andere familieleden.
Het is vreemd om te bedenken dat ik zoveel familieleden in Sri Lanka heb, van wie sommigen of de meesten niet eens weten dat ik besta. Ik heb broers en zussen en ben zelfs een ‘guncle’, maar zo voel ik me helemaal niet. Ik heb door mijn slopende ME geen kans gehad om deze relaties te verkennen.
Natuurlijk ben ik dankbaar voor alle kansen die ik in mijn leven heb gehad. Ook als ik ziek was geweest in Sri Lanka, zou het onmogelijk zijn geweest. Toch heeft het niet hebben van mijn eigen familie het leven met ernstige ME veel zwaarder gemaakt en ik denk dat het alleen maar erger zal worden in de loop van de tijd.
Deze uitdagingen in het leven hebben me gevormd. Zowel in positieve als in negatieve zin, maar ze hebben me ook de waarde van hoop, liefde en doorzettingsvermogen geleerd. Misschien is dat de reden waarom ik vasthoud? Er is nog zoveel dat ik moet verkennen. Laten we hopen dat de wetenschap snel vooruitgaat, zodat ik de kans krijg om dat te doen. Maar zal ik dat ook krijgen??
